Eén van de dingen die lange-afstands wandelen mij geeft, is vertrouwen. Vertrouwen dat alles wat ik nodig heb er altijd is. Dat het universum welwillend is en mee werkt. Ik ervaarde dit ook weer tijdens de laatste Walk of Wisdom retraite.

Zo is er dat moment, midden in het Duitse Reichswald, dat ik twijfel over welk mossig pad we moeten nemen. Het is flink heuvelachtig, de bewegwijzering ontbreekt en hoewel het er prachtig is, zitten we niet zo te wachten op extra meters. Terwijl we een klein stukje terug lopen, vraag ik zachtjes om een teken. We hebben al uren geen mens gezien. maar dan komt er prompt, nog geen minuut later, iemand aanlopen. En hij weet óók nog waar we heen moeten...

Of het moment dat we ons net afvragen wat we zullen doen aan de doorweekte schoenen van mijn reisgenote, en er opeens iemand van de woongroep elders in het gebouw binnen komt. Hoofdschuddend, want wie gaat er in hemelsnaam met zulk weer en in de winter wandelen, helpt hij ons aan een stapeltje oude kranten.

En dan, misschien wel de mooiste, de wakkere vrouw met grote rugzak die we in de vroege ochtend ontmoeten als we net weer op pad willen gaan. We zijn in Kranenbrug. Zij dacht daar iets te eten te kunnen kopen, heeft niet meer, maar er lijkt alleen een bakker te zijn en ze eet geen gluten. Ze loopt dezelfde route en voor ons liggen vele kilometers bos. Nul kans op lunch. Ze vraagt zich af waar ze in hemelsnaam eten vandaan haalt?? Ik tover mijn zak nood-cashewnoten tevoorschijn en geef 'm aan haar. Wij kunnen wel zonder.
"Er mag geknuffeld worden!" merkt mijn reisgenote op, die ziet dat de vrouw me van blijdschap bijna om de hals vliegt. En dus, na een flinke knuffel, gaan we ieder ons weegs. Zo leuk om soms ook zélf degene te zijn die precies op het pad van die ander moet komen.

Het zijn maar een paar (concrete) voorbeelden. Maar niets gebeurt onderweg voor niets. Het is alsof ik een magisch veld betreed waarin alles al klaar gezet is. Ik hou ervan. En is het niet net het leven zelf?

Vertrouw. En vraag wat je nodig hebt ;-).