‘Hoe zijn we toch terecht gekomen in zo’n haastige maatschappij?’ vraag ik me de laatste tijd regelmatig af. We rennen maar rond om vervolgens tijd in te plannen om naar een ontspannende activiteit te gaan en dan weer verder te rennen. Het is winter. Slow down please!

‘Ik ben nogal traag’, hoor ik vaak van cliënten, en ook wel van mensen om me heen. ‘Ik heb meer het idee dat de maatschappij te snel is’, antwoord ik dan. Ik zit bij de kachel. De vlammetjes dansen, ik voel de aangename warmte op mijn gloeiende wangen en ben dankbaar dat ik gewoon kan ZIJN. De tijd heb om nieuwe ideeën voor mijn werk rustig te laten ontstaan en uit te werken. Dingen te doorvoelen.

Het is in de rust dat nieuwe ideeën ontspruiten. Het is in de rust dat ik afgestemd kan zijn. Alles is er, op de juiste tijd, op het juiste moment. Toen ik gisteren voor mijn kledingkast stond, om te kijken wat ik zou dragen naar de begrafenis van de moeder van een goede vriendin, viel mijn oog op een sjaaltje dat ik in geen jaren gedragen had. Het was met veel licht roze, waar ik niet zo van hou, en bloemetjes, ook niet zo mijn ding, en ik vroeg me af of ie wel zo geschikt was voor een begrafenis. Toch deed ik ‘m om. Tot grote verbazing van de desbetreffende vriendin. ‘Weet je dat die sjaal precies in de favoriete kleuren van mijn moeder is?’ vroeg ze. De jurk die ze draagt is in deze kleuren, het afscheidskaartje ook. ‘Wat apart om hiermee blijkbaar zo afgestemd op haar moeder te zijn’, dacht ik bij mezelf.

En ik voel ook dat dat dus is wat er gebeurt als ik vertraag. De tijd neem. Niet zomaar snel iets doe. In dit geval gaat het om iets kleins. Maar het is, in ieder geval voor mij, ook de weg naar alles wat ik verder te doen heb. Als ik volg, mijn impuls en niet mijn hoofd, gebeuren er kleine wondertjes. Maar om die impuls te voelen heb ik tijd nodig.

Vertragen. Ik hou ervan.