Er was eens een dag, dat ik slaperig mijn ogen open deed, opmerkte dat mijn lief naar mij lag te kijken en dat hij vanuit de grond van zijn mooie hart zei: “Wat gezellig dat je wakker bent”.
 

Het voelde als het warmste welkom ooit voor een nieuwe dag. Alsof het universum zelf haar armen spreidde en fluisterde “kom lekker buiten spelen, er is van alles te doen, het wordt echt leuk!”.

Ik weet nog dat het heel mijn dag een gouden gloed gaf. ‘Wat gezellig dat je er bent’. Ik kreeg er zelf  ook meteen zin in.

Vaak begin ik mijn dag echter mopperend op de hele maatschappij. Welke idioten hebben verzonnen dat we in de winter zo vroeg moeten beginnen met alles?? Dat is toch onnatuurlijk en ik hou niet van onnatuurlijk. Toch sta ik op, even vergetend dat het toch écht mijn eigen keuze is om op te staan.

Zo’n dag vraagt wat om weer geïnspireerd en blij en enthousiast en opgewekt enzovoorts te raken en aan het werk te gaan. Leven vanuit flow en liefde en licht. Het klinkt heel mooi en het lukt ook vaak, en het vraagt tegelijk soms ook om een onverzettelijke discipline. Om toch te beginnen met ‘ik ben dankbaar voor mijn warme bed’ in plaats van ‘NEEEHEEEHEEEHEEE!!’ niet nu al! (dit is in ieder geval een beter begin, denk ik altijd maar: dankbaarheid in plaats van weerstand…). Om bewust ‘ho’ te zeggen tegen een negatieve gedachtenmolen of depressief gevoel en mijn inspiratie weer op te zoeken. Om oprecht te besluiten me goed te voelen, want ik ken mijn tools (mediatie, muziek, dans, buiten zijn) en hoef niet te blijven ‘hangen’.

Het vraagt discipline steeds weer focus te houden op wat goed is, op het positieve, op waar ik heen wil bewegen, en elke dag, al is het maar even, het leven te vieren. Omdat ik denk dat het zo bedoeld is. Om in vreugde te zijn. Niet om daarmee weg te kijken van de pijn die er is in de wereld, of van mijn eigen uitdagingen, maar juist om er de draagkracht voor te hebben. Om ermee te zijn, alles te zien, én het leven te dansen.

Dus nee, het gaat niet altijd vanzelf, positief in het leven staan. En het is ook niet ‘te makkelijk’, een verwijt dat ik wel eens krijg. Het lijkt tegenwoordig voor veel mensen moeilijker in vreugde te zijn dan in depressie, stress of spanning. En dus blijf ik mijn best doen. Opstaan. Positief de dag beginnen. Mijn werk doen. Voor meer licht en liefde en vreugde in de wereld. Te beginnen bij mijzelf. En de mensen om mij heen. De mensen met wie ik werk. Omdat ik denk dat het onze natuurlijke staat van zijn is om in vreugde te zijn. En dat we daar heen kunnen bewegen, samen. Als we onze trauma's helen, ons verbinden en ons hart laten spreken.