Gek is dat eigenlijk. Dat we op school van alles en nog wat leren. Maar niet om vertrouwen te hebben. Vertrouwen dat we perfect zijn zoals we zijn. Hoe waardevol onze kwaliteiten zijn en hoe onze valkuilen ons laten leren en groeien. Hoe onze nieuwsgierigheid en onze verlangens ons op wonderbaarlijke wijze altijd daar zullen brengen waar we moeten zijn. Dat we geholpen worden. Dat we vrije wezens zijn.

We leren vaak als we jong zijn vooral om te voldoen. Voldoen aan verwachtingen. Van ouders, leraren, de maatschappij, de sportclub, de muzieklerares. Leeftijdgenoten. Het vormt mede je eigen verwachtingen. Stel je nou eens voor dat ‘ik ben’ goed genoeg zou zijn. ‘ik ben’ en ‘ik vertrouw erop dat mijn hart en mijn innerlijk weten mij leiden. En dat alles goed is zoals het is’.

Zou dat niet héél veel stress en energie schelen? Zou dat niet heel, heel erg veel rust geven?

Ik ben.
Ik vertrouw.