Ik probeer de drie dagen wandelretraite van vorige week in woorden te vatten. En het is weer zo’n reis, zo’n verhaal, met zoveel prachtige momenten, dat het moeilijk in een aantal zinnen te beschrijven is. Het was weer magisch. Het is van tevoren nooit te bedenken, je verzint het gewoon niet. Ik kan niet anders doen dan me eraan overgeven. Samen met deelnemer(s) erin stappen. Een intentie zetten en dan vertrouwen op het proces en op dat wat groter is dan wij zelf.

En natuurlijk doe ik er ook zelf iets in. Volg ik rode draden, doorzie ik pijnpunten, reik ik (hopelijk) precies de juiste oefening, meditatie, ontspanning, visualisatie of wat dan ook aan op het juiste moment. Krijg ik ergens een beeld van waar het ongeveer heen zal gaan en wat daarvoor nodig is. Help ik tekens te zien waar bijna aan voorbij gelopen wordt. Ben ik alert op elke ingeving, stop ik bij een plek ook al hebben we net pauze gehad als dat zo moet zijn.

Maar het is de chemie die het ‘m doet. ‘Toevallig’ de juiste boom, paddenstoel, stok, eekhoorn, hazelworm, heide, ven, haas, op de juiste plek. Koeien die prompt beginnen te rennen als je het over vertraging hebt. De mist die als een geborgen deken voelt juist als er zachtheid nodig is. De voorbijganger die precies een rakende opmerking maakt. Zelf hardop zeggen waar iets je aan doet denken en dat er dan opeens een prachtig inzicht door ontstaat bij je deelnemer. Bij een groot bord komen waar ‘kroonwerk’ op staat, een paar honderd meter nadat je net gezegd hebt dat het is alsof iemand, letterlijk, op haar eigen troon is gaan zitten.

Ieder leven heeft een verhaal. Iedere pelgrimsreis ook. En ik ben altijd weer dankbaar dat ik erbij mag zijn; dat ik mag mee kijken en verwonderen en een stukje erin mag bijdragen. Dat ik de verbinding weer mag helpen maken. Met zelf, lijf en alles dat ons omringt